Sto na Sto
Projekt Sto na Sto. Muzyczne dekady wolności to opowieść o polskiej historii, polskiej muzyce i o tym, jak przeplatały się i oddziaływały na siebie w ciągu ostatniego stulecia. Oprawa graficzna projektu powstała jako odpowiedź na wyzwanie: jak w syntetyczny sposób zilustrować ten skomplikowany związek. Jest systemem, który mimo ściśle zdefiniowanych ram pozwala na ogromną różnorodność.
Liczba 100, tak istotna dla projektu Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, stała się podstawą znaku graficznego I całego systemu identyfikacji.
Kompozytorzy stu wyróżnionych utworów zapisywali muzykę na różne sposoby. Z czasem oprócz klasycznego zapisu nutowego pojawiły się nowe, eksperymentalne formy graficzne. Partytury były jednak zawsze czytelne dla wykonawców.
Podobnie można podejść do form typograficznych – na przykład cyfr. Jedynki I zera mogą przyjmować rózne kształty, o ile bazują na szkielecie umożliwiającym ich rozpoznanie. Każdy taki kształt, podobnie jak dźwięk, można opisać za pomocą parametrów. Grubości, pochylenie osi kontrastu, forma I wielkość szeryfów – to niektóre z cech zmieniających wygląd znaku. Wraz z nim zmienia się charakter: może być poważny lub frywolny, elegancki lub dziwny, przyjazny lub agresywny,
nowoczesny lub charakterystyczny dla jakiegoś okresu historycznego. Najistotniejsza jest jednak sama różnorodność i zmienność.
Tworzenie kolejnych wersji motywu graficznego przypomina muzyczną improwizację, choć jest dużo łatwiejsze. Aplikacja stworzona przez nas do tego celu to instrument, za pomocą którego określamy sparametryzowane kształty jedynek i zer oraz ich rozmieszczenie na arkuszu. Każdemu z parametrów przyporządkowana jest nuta na pięciolinii. Wysokości nut decydują o wynikowym kształcie znaków. Każdy wariant to kompozycja nut i cyfr o niepowtarzalnym kształcie i położeniu, połączonych wspólną zależnością - jak muzyka i historia.
Liczba 100, tak istotna dla projektu Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, stała się podstawą znaku graficznego I całego systemu identyfikacji.
Kompozytorzy stu wyróżnionych utworów zapisywali muzykę na różne sposoby. Z czasem oprócz klasycznego zapisu nutowego pojawiły się nowe, eksperymentalne formy graficzne. Partytury były jednak zawsze czytelne dla wykonawców.
Podobnie można podejść do form typograficznych – na przykład cyfr. Jedynki I zera mogą przyjmować rózne kształty, o ile bazują na szkielecie umożliwiającym ich rozpoznanie. Każdy taki kształt, podobnie jak dźwięk, można opisać za pomocą parametrów. Grubości, pochylenie osi kontrastu, forma I wielkość szeryfów – to niektóre z cech zmieniających wygląd znaku. Wraz z nim zmienia się charakter: może być poważny lub frywolny, elegancki lub dziwny, przyjazny lub agresywny,
nowoczesny lub charakterystyczny dla jakiegoś okresu historycznego. Najistotniejsza jest jednak sama różnorodność i zmienność.
Tworzenie kolejnych wersji motywu graficznego przypomina muzyczną improwizację, choć jest dużo łatwiejsze. Aplikacja stworzona przez nas do tego celu to instrument, za pomocą którego określamy sparametryzowane kształty jedynek i zer oraz ich rozmieszczenie na arkuszu. Każdemu z parametrów przyporządkowana jest nuta na pięciolinii. Wysokości nut decydują o wynikowym kształcie znaków. Każdy wariant to kompozycja nut i cyfr o niepowtarzalnym kształcie i położeniu, połączonych wspólną zależnością - jak muzyka i historia.
Scope
Indentyfikacja, typografia, opakowania, druk, gadżety, projekt www, projekty aplikacji mobilnych, animacje
Input
Zwycięski projekt konkursowy jako baza. Przeogromny zakres i swoboda projektowa.
Process
Dopracowanie kolorystyki oraz typografii. Adaptacja założeń projektowych z zachoweniem maksymalnej konsekwencji w całym zakresie identyfikacji.
Output
Wyjątkowa i elegancka komunikacja oprawy wydarzenia oraz samego wydawnictwa, snująca graficzną opowieść historię polskiej muzyki klasycznej stu ostatnich lat.
